1."Ψαροφαγία" [Τελευταίος Σολομός στο Παρίσι-1]

Αν δεις ψάρια στον ύπνο σου, σημαίνει λαχτάρα, τρόμο και τρελό πανικό. Δεν είναι καλό όνειρο τα ψάρια αλλά έτσι κι αλλιώς ούτε στον ξύπνιο να τα βλέπω δε θέλω τα γαμημένα. Δεν αντέχω τη μυρωδιά, δεν αντέχω τη γεύση τους. Δεν γουστάρω ανέκφραστα βλέμματα σε τηγάνια, κατσαρόλες και φούρνους. Δεν γουστάρω τα δράματα τα μαγειρεμένα μες στα κουρκούτια, τις ντομάτες και τα σκόρδα. Δεν τα τρώω, Ποτέ. Πουθενά. Στις ψαροταβέρνες πάντοτε παραγγέλνω, άνετος κι ωραίος, φιλέτα και πατάτες τηγανιτές και τα χώνω άσχημα, σαν κεραυνούς στους άλλους. Τους καραγκιόζηδες ντε φίλους μου που σηκώνονται με ύφος πολύ "ο γέρος και η θάλασσα" να διαλέξουν τα φρέσκα, μην μας γελάσει ο μάστορας και σπρώξει κατεψυγμένα τάχα μου. Κι αρχίζουν τα "όχι εγώ τα κοιτώ στο μάτι και ξέρω" ενώ "εσύ το κοιτάς στο λέπι και δεν ξέρεις" και "μικρός εγώ είχα απόχη και ξέρω", "και γώ ψαροντούφεκο" και σκατά ξερά στα μούτρα μας. Και να σου να πετιέμαι κι εγώ στα κουλά:

- Κι ένα φιλέτο όπως γουστάρεις μάστορα για μένα καθ'ότι εγώ ποτέ δεν έκανα τσομπάνης, κι από γατί να 'ναι εγώ χαμπάρι δεν παίρνω.

Με το που σκάσουν τα φιλέτα λοιπόν και πριν προλάβει η απορία να φτάσει στο μάτι των ομοτράπεζων που γουσταρουνε ψαρίλα, τους τη λέω πρώτος εγώ, σφαίρα να τους προλάβω, κοφτά κι απότομα:

- Σ' αρέσουν τα ψαράκια; Ε, μαλακία σου! Τα ψάρια τυφλώνουν μαλάκα! Και καρκίνους και καρδιές, τα γαμάνε όλα τα κωλόψαρα! Δεν το ξέρεις; Ε και; τό μαθες τώρα! Άντε γκιτ τώρα και φτου σκόρδα μην ματιάξεις το φιλέτο λιγούρη!

Με τις γυναίκες είναι το ίδιο χάλια... Υπάρχουν πρώτα αυτές που την έχουν δει ιεραπόστολοι της ψαροφαγίας. Μ' αγαπάνε λένε και με νοιάζονται. Για το καλό μου θέλουν να με μάθουνε λοιπόν να τα τρώω, γιατί κι αυτές κάποιος τις έμαθε και τα τρώνε. Κάποιος μπαμπάς, κάποια μαμά, ένα καλοκαίρι στη Χαλκιδική στις διακοπές, είχανε τον τρόπο τους αυτοί... κι έτσι, έμαθε αυτή, κι έτσι, θα μάθω κι εγώ... Φυσικά και τους περνά απ' το μυαλό ότι κι εμένα δεν με βρήκανε στα λάχανα κι ότι και μάνα και πατέρα έχω και ότι όλο στη Χαλκιδική πηγαίναμε κι εμείς τα καλοκαίρια. Ναι, αλλά εδώ είναι και το χοντρό το κόλπο, εδώ φαίνεται πόσο πουτάνα είναι η αγάπη της. Ήμουνα άτυχος εγώ και κακομοίρης τάχα μου. Δεν ξέρανε τα κόλπα οι δικοί μου κι ίσως να μη μ' αγαπούσαν κιόλας στ' αλήθεια και γι' αυτό δεν ασχολήθηκαν. Γι' αυτό δεν τρώω τα ψάρια λοιπόν, γιατί δεν μ' αγαπούσαν οι γονείς μου. Δεν το λέει ποτέ στα ίσια, μα το πιστεύει ακράδαντα. Σκέτος εφιάλτης η παιδική μου ηλικία στα μάτια της κι ίσως γι αυτό και να μαι έτσι που είμαι και όπως φαίνομαι. Το σκέφτεται αναμφιβόλως. Να μην ανησυχώ όμως. "Αυτή είναι τώρα εδώ για μένα και θα με φροντίσει, γιατί αυτή μ' αγαπάει στ' αλήθεια".

Έχει τον τρόπο της λοιπόν να γίνεται δεύτερη μανούλα για μένα. Μόλις αδειάσει το στόμα της από τον τηγανιτό γαύρο χώνει στα ξαφνικά τη γλώσσα της στο στόμα μου να συνηθίσω τη γεύση. Σιγά σιγά. Κι εγώ γουστάρω γιατί συνηθίζω την δίκη της γεύση και στ' αρχίδια μας ο τηγανιτός γάβρος που σίγουρα δεν αρκεί να θεραπεύσει τα παιδικά μου τραύματα. Το στόμα της έχει για λίγο τη γεύση του μουνιού της. Χαίρεται λοιπόν κι αυτή που νομίζει ότι τα καταφέρνει μαζί μου και μ'έχει του χεριού της! Το λέει μέσα της και καυλώνει στη σκέψη της. Χαίρομαι κι εγώ που νομίζω ότι δεν καταλαβαίνει Χριστό! Το λέω μέσα μου και καυλώνω με τη γεύση της. Αυτά τα μαθήματα ψαροφαγίας ολοκληρώνονται λοιπόν σχεδόν πάντα με τον ένα να χύνει στο στόμα του άλλου, συνηθίζοντας με τον καιρό και αμοιβαία τις γεύσεις μας. Φυσικά το όλο νούμερο δεν έχει καμιά επίδραση στο γούστο μου για τα ψάρια, αλλά στο φινάλε δεν είμαι και σκυλάκι του Παβλόφ να δουλεύω στο εξαρτημένο αντανακλαστικό με τόσα τραύματα. Τι θα γίνουν οι ψυχαναλυτές; Κλέφτες;

Ύστερα είναι και οι άλλες. Αυτές που δε θέλουν να μου μάθουν τίποτε. Το τί τρως και τί δεν τρως είναι πρόβλημα σου. Η γεύση είναι κάτι το πολύ προσωπικό, κι ο καθένας έχει τις δικές του. Αυτή πάντως δεν ασχολείται. Έτσι κι αλλιώς δύσκολα θυμόμαστε τί γεύση είχε κάποτε ο άλλος. Της αρέσουν φυσικά κι αυτηνής τα “ψαράκια”, αλλά δεν το κάνει και θέμα. Ο θρίαμβος της διακριτικότητας μιλάμε: ποτέ δεν θα τη δεις να θέλει να σου επιβάλει το γούστο της ακόμα και όταν τα πάντα και οι πάντες γύρω σου συνηγορούν για το αντίθετο. Είναι ικανή να κατεβάσει αρκετά πιάτα κακαβιά σε μια ταβέρνα στη Μασσαλία, χωρίς ούτε μια στιγμή να μπει στον πειρασμό να αντιμετωπίσει με συγκατάβαση και κρυφό οίκτο εμένα και το χάλια ψημένο φιλέτο μου. Αλληλοσεβασμός χύμα με το κιλό και με το μέτρο, αν κι ένα γλυκά υπόκωφο “δεν ξέρεις τι χάνεις” θα τρέξει κάποια στιγμή από τα χειλάκια της, μαζί με μια στάλα ψαρόσουπα.

- Φυσικά και δεν ξέρω καλή μου, θα μου μάθεις εσύ;

- Όχι!

- Τότε...

Τότε τίποτα. Δεν έχει εδώ καμώματα. Ξέρει τι λέει και τι κάνει και γι' αυτήν τα πράγματα είναι σχετικά απλά: Κανείς δεν είναι τόσο απαραίτητος ώστε να χρειαστεί να σπάζεις τ´αρχίδια σου για να του μάθεις κάτι. Κάπου στον κόσμο είναι σίγουρο ότι υπάρχει κάποιος άλλος που ξέρει ήδη αυτό που δεν ξέρεις ή που μπορεί κιόλας να κάνει θαυμάσια αυτό που εσύ δεν θα μπορέσεις ποτέ. Γεμίσαμε παντού τραύματα και τραυματίες ας μη γεμίσουμε και θεραπευτές με τεράστιες γλώσσες να τα γλύφουν. Έχει τα δίκια της. Γιατί να χάνουμε χρόνο καλή μου; Ψάξε και βρες ότι δεν μπορώ να μάθω. Πηγμένος στους ψαροφάγους ο πλανήτης θα έχεις να αλλάζεις. Από ένα πιάτο ο καθένας να μας σβουρίσει στη μάπα θα πνιγούμε σε ωκεανούς ψαρόσουπας...

(συνεχίζεται)